Osmanlı şiirinde bütün olaylar kadın üzerine döner. Osmanlıda gazeller, kadınlar için yazılmış kutsal metinler sayılır. Bu metinler elbette ki idealize edilmiş metinlerdir, kaynağını da Kur’an ile Hadis’ten alır. Nedim’in çizdiği sevgili imajı Kuran ve hadis merkezlidir. Modernizm sonrasında feminizm marifetiyle kadının beden (cinsel histerikli) dili sürekli olarak ön plana çıkartılırken ve hatta kadının her bir organı cinsel organ gibi algılanırken, divan şiiri kadını, Tanrı’nın en iyi tecellî ettiği bir put (mecaz) ve onun her bir organında mutlak bilgiye giden yolları arıyordu.
Kadın sesi, bırakınız bir dışlamayı ilâhî nağmeleri terennüm eden vahdet merkezi dudaklardan çıkan Davut’un kutsal bir tebliği olarak düşünülüyordu. Sevgili, itaatkar bir metnin değil, bilakis son derece âsî bir metnin kahramanı olarak karşımıza çıkıyor. Sevgili bu haliyle sanki dişi bir arslandır ve onun şöyle bir kükremesi bütün çakalları kaçır.